Deze zomer volgde ik een workshopdriedaagse bij bronsgieter Mark van Kuppeveld, om een beeldje te maken van onze Enja, zodat ik haar weer vast kan houden. Ik baseerde me op een foto van haar, waar ze haar armen wijd opent en ons toelacht, op reis op een zoveelste rotsblok. Ik boetseerde er kleine vleugeltjes boven. Maar snachts sprak zij me toe, dat ze wel grotere vleugels wou. Zo waakt ze nu over ons, op de tuintafel op ons terras. Het gieten van het brons was een magisch gebeuren om getuige van te kunnen zijn. Zo is onze Enja nu uit vuur herboren. En van alle tijden, want op het rotsblokje dat Mark en ik uitkozen als sokkel, zitten fossielen, eeuwenoud.
